2. Denise goes 11 steden!

Denise goes 11 steden!

Denise Fechter
Afgesloten Je kunt niet meer doneren
van totaal € 1.500 (66%)
Ik neem het stokje over van Wesley. Mijn man heeft twee keer de Elfstedentocht gefietst voor het Prinses Beatrix Spierfonds. Hij heeft Guillain-Barré gehad en wilde laten zien wat er nog allemaal kan, ook als je verlamd bent geweest van top tot teen. Nu ga ik de tocht rijden en hoop veel geld en bekendheid te werven voor onderzoek naar deze vreselijke ziekte!

€ 250 opgehaald

€ 500 opgehaald

€ 1.000 opgehaald

Eerste donatie ontvangen

10 donaties ontvangen

25 donaties ontvangen

50 donaties ontvangen

Een blogbericht geplaatst

Toon meer
Bekijk alle
€ 15 28-05-2015 | 12:33 Ik vind je een Kanjer!
€ 50 24-05-2015 | 22:49 Omdat Wesley en Denise echte vechters zijn!
€ 25 24-05-2015 | 13:37
€ 26 24-05-2015 | 09:04
€ 15 23-05-2015 | 10:20 Ik heb Wesley ook gesteund met een geldelijke bijdrage en uiteraard steun ik ook met een donatie mijn zus(je) bij haar enorme uitdaging om deze fietstocht uit te rijden voor het goede doel! Ik doe het je niet na meis, diep respect Xx
Bekijk alle

6 maart 2011 - 7 maart 2015

 07-03-2015 | 15:24 Gister was het precies 4 jaar geleden dat we te maken kregen met Guillain-Barré. Een kennismaking die we liever hadden overgeslagen. Mijn man Wesley kreeg griep, tintelingen en uiteindelijk kon hij zelfs niet meer lopen! Huisartsenpost Na een zaterdagavond bij de huisartsenpost, eerste hulp en afdeling Neurologie waren we weer naar huis gestuurd met de “geruststellende” woorden: we kunnen het noch ontkennen, noch bevestigen, dus als de klachten erger worden, moet u maar even terugkomen. En dat gebeurde. Zondagmiddag kon Wesley niet meer zelf lopen en moest ik hem als soort van rollator ondersteunen. Ook hoestte hij enorm. Ik besloot dat het nu wel erger was en belde de ambulance. Het leek me vrijwel onmogelijk hem te tillen, of op een andere manier van 6 hoog naar beneden te krijgen. Ook leek medische controle me wel op zijn plaats. Echter, het was druk en helaas moesten we even op de ambulance wachten. Inmiddels was mijn schoonmoeder en later schoonvader ook gearriveerd, onze zoon Kevin (van 6 maanden) kon natuurlijk niet alleen thuis blijven. Na een uur of 2 wachten konden we dan eindelijk mee met de ambulance. Wes werd op een brancard gebonden, gecheckt en in de ambulance geladen en ik mocht ook mee. Intensive Care Daarna volgde een hectische tijd in het ziekenhuis. Ik denk dat we er rond 18.30 uur waren en uiteraard kregen we eerst weer de neurologische tests. Daarna werd er besloten een ruggenprik te doen om hersenvocht te pakken te krijgen, waaruit je vast kan stellen dat er sprake is van Guillain-Barré. Dit was echt vreselijk om te zien, omdat ze 2 of 3 keer miszaten en Wes duidelijk veel pijn had. Tussendoor rochelde hij enorm. Weer moest er een beslissing gemaakt worden. Er werd wat gecommuniceerd van arts-assistent naar neuroloog en van neuroloog naar intensive care-arts. Het bleek intensive care te worden, omdat het risico op ademnood te groot was. Dat is wel even slikken, want dan besef je dat het echt menens is. Aldaar werd Wes “ingecheckt”. Een warm welkom met een katheter die werd ingebracht en nog wat van die vrolijke dingen meer. Ook werd ik apart genomen door de verpleging om het een en ander even door te spreken. Ik denk dat we tussen 20 en 21 uur op de IC waren beland. Uiteindelijk heb ik rond 00.30 uur de taxi gepakt naar huis. Daar werden we (mijn schoonmoeder bleef slapen) nog geen uur later gebeld dat Wes aan de beademing was gelegd. Het was dus verslechterd sinds ik weg was gegaan. Na een onrustige nacht (want slapen doe je weinig) zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar werden we opgevangen door verpleging. Ook kregen we heel veel informatie om te verwerken en zagen we Wes liggen met een slang in zijn mond. Wes wilde absoluut niet dat Kevin hem zo zag. Snel hebben we een aantal wachtwoorden uitgewisseld. Wes kon nog wel een beetje schrijven, maar erg netjes was het al niet meer. Ook hier nam zijn kracht af. Al snel werd het in plaats van een slang een canule en kreeg hij nog 2 longontstekingen, ontzettende koortsaanvallen en, naar wat later bleek, hallucineerde hij ook flink. De eerste week zijn mijn ouders en zussen om de beurt komen logeren, maar het was niet te doen om naar het ziekenhuis te blijven gaan én voor Kevin te zorgen. Samen besloten we dus dat ik bij mijn schoonouders in zou trekken. Als zij naar het ziekenhuis gingen, was ik bij Kevin en andersom. Een zorg minder. Na de eerste twee ontzettend hectische weken ben ik ook gewoon weer aan het werk gegaan. Een beetje afleiding is toch ook wel lekker. Flink wat kilometers gemaakt in die tijd: van Purmerend naar Grootebroek naar het ziekenhuis in Alkmaar en weer naar Purmerend. Met Pasen, op Goede Vrijdag, mocht de canule eruit en bezorgde Wes zijn zusje Marlinda nog de stuipen op het lijf toen hij opeens weer iets kon zeggen. Zijn humor was er in ieder geval nog, al kon Marlinda het niet echt waarderen. Heliomare Langzamerhand ging het beter en mocht Wes van de intensive naar de medium care en daarna naar de afdeling neurologie. Toen werd het wachten op een plek in Heliomare, zodat hij nog verder aan de slag kon en aan zijn herstel kon werken. Daar heeft hij getraind en getraind en heel hard gewerkt, want hij wilde vóór de eerste verjaardag van Kevin (in augustus) weer thuis zijn. Gelukkig is dat gelukt, hij mocht op weekendverlof.  Vergeleken met het beeld in het ziekenhuis had hij al zó ontzettend veel stappen gemaakt en bergen werk verzet. Elke beweging was een overwinning. In het ziekenhuis eerst zijn wenkbrauwen, daarna zijn hoofd, schouders… alles wat weer bewoog, werd trots getoond aan me. In Heliomare kreeg hij heel veel therapie. De eerste stappen waren heel bijzonder. Een paar meter lopen en de inspanning zag je op z’n gezicht. Hard werken! Het duurde nog even voordat hij helemaal naar huis mocht, maar in ieder geval was hij de weekenden bij ons (of eigenlijk bij z’n ouders). Intussen waren we ook hard bezig met ons nieuwbouwhuis, waar we ergens tussendoor de sleutel van hadden mogen ontvangen. De verhuizing was op 13 augustus, dus net op tijd voor Kevins verjaardag. Begin oktober kwam Wes weer helemaal thuis en mocht hij 2x per week intensief trainen met de fysiotherapeut. En toen? Eind 2012 bedacht Wes dat hij een doel nodig had om naartoe te werken. Hij wilde graag met het Prinses Beatrix Spierfonds de 11stedentocht gaan fietsen. Een belachelijk idee vond ik het! Maar, het ging niet om het resultaat, het ging om de weg er naartoe. Gek genoeg ken ik mijn man een beetje en ik had zo’n vermoeden dat als hij zich hierin vastbeet, hij niet meer los zou laten. Dat bleek, want hij fietste de Elfstedentocht (na maanden voorbereiding) gewoon uit! Wat een ontlading bij de finish, het was een emotionele rit geweest. Het herstel ging wat minder. Hij heeft misschien wel 4 weken niet veel anders gekund dan op de bank liggen, zo diep was hij gegaan. Hij bleek ook nog eens Pfeiffer te hebben opgelopen en zijn conditie was naar een dieptepunt gezakt. Maar wat zeg je dan? Ik ga in 2014 weer! Hier was ik het zeker niet mee eens en ook andere vrienden en familieleden twijfelden aan dit voornemen. Maar ook nu was Wes niet snel van zijn gedachten te brengen en ging hij, dit keer samen met zijn broer Robin en vriend Eko, weer die 235 km fietsen. De sfeer, de rit, hij wilde het allemaal nog eens meemaken. Tja, dan kan je wel blijven roepen dat hij het niet moet doen, maar hij doet het toch, dus we gingen maar weer supporten. Dit zou wel de laatste keer zijn. We stonden met een aantal langs de kant (en het duurde laaaaaaaaang voordat ze eens bij het punt kwamen). Marjolein en ik zagen veel mensen langskomen in tandem of op een gewone fiets, met rare hoeden en pruiken etc. En daar komt het… ik heb beloofd dat ik in 2015 wel zou gaan rijden, als Wes het maar niet meer deed. Marjolein zou ook meegaan. En Steven zou met zoon Casper wel komen aanmoedigen. Maar wat denk je? Marjolein en Steven hebben het zo uitgekiend (grapje :)) dat ze begin mei wat gezinsuitbreiding verwachten! Aangezien ik toch wel heel hard had geroepen dat ik wel ging rijden en ik had het ook echt beloofd…., moest ik nu in mijn  eentje aan de slag. Maar ik ga het doen hoor, die Elfstedentocht 2015 ga ik rijden en uitrijden met waarschijnlijk de traagste tijd ooit, maar dat geeft niet, ik ga het gewoon doen!! En dat doe ik natuurlijk allemaal voor meer geld, meer onderzoek, voor het Prinses Beatrix Spierfonds.  
Lees meer